Kısa belgesel “Visible Mending”, The New York Times’ın Op-Docs serisinin bir parçası olarak yayınlandı. Yaklaşık 8 dakika süren filmin açılış sahnesi, “Sanırım insanların sadece konsantre olacakları bir şeye ihtiyaçları var” cümlesiyle başlıyor. Bunun ardından bir başka dış ses şöyle diyor: “Biliyorsunuz, hayatınız parçalanmaya başladığında, kendiniz için bir amaç yaratmanız gerekir. Ve eğer bu amaç oldukça küçük bile olsa, bunun bir önemi yok. Bu önemli. Bu somut bir şey.” Bu derin diyaloglar, örgü fareciklerin görüntüleri eşliğinde böyle devam ediyor.
Sesler, İngiltere’nin Shropshire kırsalında, ileri yaştaki kadın ve erkek örgücülerden oluşan küçük bir grup olan Merrymakers’ın üyelerine ait. İçlerinde emekli akademisyenler, yazılımcılar, sanatçılar ve 40 yılı aşkın süredir örgü ören yüksek örgücüler var. Örgü şişlerinin o hafif birbirine çarpma ve sürtünme sesleri, gevşek bir iplik yumağının hassas hışırtısı eşliğinde bu eşsiz diyaloglar sürüp gidiyor. İzleyiciye, “iyileştirme sanatı” olarak nitelenen örgü ve iyileştirici özellikleri üzerine büyüleyici bir yolculuk sunuluyor. Stop motion animasyondaki şirin mi şirin karakterler ve örgü nesneler de bu yolculukta insanın içini ısıtıyor.
Örgü ile duygusal onarım
Bu arada visible mending’in (görünür onarım) ne anlama geldiği konusunda da bir parantez açmak istiyorum. Filme adını veren bu teknik, genellikle tekstil ürünleri üzerinde kasıtlı olarak görünür bırakılan bir onarım işi anlamına geliyor. İki amacı var, öğeyi süslemek ve bir şekilde onarıldığına dikkat çekmek. Bana doğrudan kintsugi sanatını anımsattı. “Kintsugi nedir?” diyenler için hemen ona da parantez açalım; kırık çömleklerin kırılmış yerlerini altın, gümüş veya platin ile karıştırılmış reçine ile onarma sanatıdır. Japon geleneği olan Kintsugi, bir nesnenin kırılmasını ve onarımını, gizlenecek bir şey olarak değil; o nesnenin geçmişinin bir parçası olarak ele alma yaklaşımından kaynaklanıyor.
Shrewsbury merkezli yönetmen Samantha Moore , beş yıl önce katılımcılarla röportaj yapmaya başlamış. Annesi 60’lı yaşlarının başında demans geliştirip örgü desenlerini nasıl okuyacağını unuttuktan sonra bir belgesel yapmaya karar vermiş. Moore, “Yıllarca benim için örgü ördü. Daha sonra YouTube eğitimlerini izleyerek kendi kendime örgü örmeyi öğrendim Daha fazlasını öğrendikçe ve annemin sağlığı kötüleştikçe örgü örmenin getirdiği teselliyi anlamaya başladım.” diyor. Ayrıca şunu da ekliyor: “Tüm üyelerin, tekstil sanatlarının tedavi edici gücünü ve örgü örmenin onlara keder, hayal kırıklığı veya sağlık sorunlarıyla başa çıkmaları için nasıl zaman ve alan sağladığını gösteren kendi hikayeleri vardı”.
Katılımcılar filmde; neden örgü örmeye başladıklarını, gevşek örgü örmeyi ve daha rahat olmayı öğrenerek stresle başa çıkma deneyimlerini ya da “k” ve “p”lerle (k = knit/düz, p = purl/ters) dolu iki boyutlu bir tablonun üç boyutlu bir nesneye dönüşmesinin yol açtığı merak ve başarı duygusunu paylaşıyorlar.
Stop-motion animasyon, Birmingham’daki bir stüdyoda çekilmiş. Filmin kamera arkası görüntülerine buradan göz atabilirsiniz.
Bu gönderiyi Instagram’da gör
Özenle seçip yer verdiğimiz diğer kısa animasyonlara ise şuradan erişebilirsiniz.
Görsel: Visible Mending
